Nazwa forum

Armand Van Helden urodził się w Bostonie. Dzieciństwo spędził w Holandii, Turcji i Włoszech, gdyż jego ojciec był lotnikiem w armii amerykańskiej, więc często podróżował. Na 13 urodziny Armand kupił sobie automat perkusyjny. To właśnie ten moment można uznać za początek jego przygody z muzyką. Do Bostonu wrócił w 1988 roku, tam też dorabiał grając w klubach oraz studiował techniki medialne i reżyserię dźwięku na Uniwersytecie Bostońskim. Po zakończeniu nauki pracował jako DJ w klubie Loft. Za pieniądze tam zarobione kupił syntezator oraz sampler. Wtedy zaczął tworzyć swoje pierwsze utwory i wydał pierwszy singel - mix Deep Creed „Stay On My Mind” wydany przez Nervous Records. W 1994 van Helden stworzył utwór „Witch Doctor”, który był jego pierwszą produkcją graną z powodzeniem w wielu klubach. To również w tamtych czasach Armand dał się poznać jako doskonały remixer. Przeróbki „Spin Spin Sugar” Sneaker Pimps, „Sugar Is Sweeter” CJ Bollanda i przede wszystkim „Professional Widow” Tori Amos spowodowały, że stał się prawdziwą gwiazdą. Remixował utwory największych muzycznych sław, między innymi Rolling Stones, Real McCoya, 2 Unlimited, Janet Jackson, Puffa Daddy’ego czy Prodigy. W 1997 roku van Helden stworzył swój autorski album „Enter The Meat Market”, który jednak nie zdobył uznania publiczności. Kolejna płyta jednak okazała się wielkim hitem. W 1998 album „2 Future 4 U” oraz pochodzące z niego utwory „You Don't Know Me”, „Flowers” i „Rock Da Spot” podbiły europejski rynek klubowy.

Z następnym albumem „Killing Puritans" było podobnie, a największe hity z niego pochodzące to „Fly away Love” i „Full Moon”. W 2004 roku Armand van Helden wydał kolejny zestaw „New York: A Mix Odyssey”. Z tej płytki pochodziły utwory takie jak „Hear my Name” czy jeden z największych przebojów artysty - „My My My". Rok później swoją premierę miała płyta „Nympho” a w 2007 roku „Ghettoblaster” – obie były kontynuacją sukcesu osiągniętego przez artystę. Warto również dodać, że Amerykanin jest człowiekiem nietuzinkowym. Doskonale charakteryzuje go następujący opis: „Był najpopularniejszym autorem remiksów, ale już tym się nie zajmuje. Uważany za mistrza klubowej muzyki, nie przepada za imprezowiczami. Zrobił wielkie pieniądze na swoich produkcjach, ale ostro atakuje wytwórnie płytowe i media. Twierdzi, że tworzy muzykę brudnych ulic Nowego Jorku, choć bawią się przy niej w snobistycznych lokalach.” Jest w tym dużo prawdy, gdyż artysta sam przyznał w wywiadzie dla DMA Magazine: „Mogę grać dla 25 tysięcy osób, wszyscy będą wydzierać się z zachwytu i rwać sobie włosy głowy - nie rusza mnie to. Nie jestem showmanem i nie lubię przedstawień - żadnych przedstawień”.